Hoe oprecht zijn de intenties van de directie om het beroep van treinbestuurder te herwaarderen? Nog terwijl men aan de voordeur met grote woorden sprak over een herwaardering van de treinbestuurders, werden door de directie plannen gesmeed om langs de achterpoort in stilte een groot deel van de verworven rechten van het personeel af te nemen. De medische ongeschiktheid werd in negatieve zin hervormd, de professionele ongeschiktheid is op het toneel verschenen en de vastheid van betrekking voor nieuw aangeworven personeel werd in alle stilte afgevoerd.
De invloed van deze hervormingen is het grootst voor het personeel dat een veiligheidsfunctie uitoefent, en voor wie de geestelijke en lichamelijke gezondheid van het grootste belang is om deze functie te kunnen blijven uitoefenen.
Deze manier van handelen heeft veel treinbestuurders terecht zeer boos gemaakt. Men stelt een kleine financiële tegemoetkoming in het vooruitzicht, maar koppelt er meteen een productiviteitsverhoging aan en neemt ondertussen een groot deel van de bescherming die iemand geniet wanneer hij zijn beroep lichamelijk niet meer aankan af. En laten we niet vergeten dat door het verhogen van de pensioenleeftijd veel treinbestuurders in deze situatie gaan komen. Wie betaalt deze herwaardering eigenlijk? Gaan we te ver als we stellen dat de herwaardering van de bestuurders gedeeltelijk betaald wordt door de collega’s die niet het geluk hebben in goede gezondheid de pensioengerechtigde leeftijd te halen?
De directie voelt zich gesterkt omdat ze veel van deze maatregelen zonder slag of stoot eenzijdig kon doordrukken, waardoor haar vastberadenheid om in de toekomst nog meer sociale verworvenheden in te perken enkel maar toegenomen is. Deze tendens kan enkel maar gekeerd worden door een breed gedragen krachtsverhouding. De herwaardering van de treinbestuurders kan perfect gekaderd worden binnen deze krachtsverhouding. Wanneer werknemers voelen dat er voor de specifieke eisen van hun beroepscategorie wordt gevochten (loon, welzijn…), dan zullen zij ook inzicht krijgen in het breder kader (bescherming, statuut, pensioen…) van de sociale strijd.
Het verleden heeft de OVS geleerd dat het overlegmodel maar zo sterk is als het aantal mensen dat aan de poort staan te roepen. Dat draait niet om ledenaantallen of syndicale kleuren, maar om het aantal collega’s die samen een lijn trekken die niet overschreden zal worden. OVS schept het kader waarin actie gevoerd kan worden, maar het succes ervan hangt enkel en alleen af van de strijdbaarheid van het besturingspersoneel.
Als jullie willen dat er zo veel mogelijk mensen aan de poort staan te roepen, waarom doe je dit dan niet via een gemeenschappelijk vakbondsfront? Waarom kies je er dan voor dat elke spoorvakbond op aparte dagen staakt?