Bijdrage van een militant: “Waarom ik staak!”

Vaak verwoorden onze militanten nog het best zelf waar deze staking eigenlijk om draait:

“Toch even iets zeggen over de staking van komende donderdag bij de NMBS.

Ik weet dat er veel mensen zijn, reizigers en collega’s, die niet goed weten waarover het gaat, of die met opvattingen zitten die niet helemaal stroken met de realiteit. Dus ik zal proberen om een paar zaken wat te verduidelijken.

Eerst en vooral, het behoud van de 36-uren week. Nu weet ik dat veel mensen 38u/week werken, verdeeld over 5 dagen, van maandag tot vrijdag. Sommigen doen zelfs 40u/week omdat ze in ploegen werken, of zelfs nog meer. Wij kunnen in principe tot 63u/week werken (of meer, indien we vertraging hebben met de laatste trein, maar bon). Maar om onze arbeidsduur te verminderen krijgen wij 13 kredietdagen per jaar, die we overigens ook nodig hebben om ons werk met ons privéleven te kunnen combineren. Dat is niet hetzelfde als extra verlof, maar gewoon een compensatie in tijd voor de gepresteerde uren, geen overbodige luxe, dus. Los van het feit dat we die dagen ook lang niet altijd kunnen opnemen, of toch niet zoals we willen…

Dan, het behoud van het statuut. Ja, wij zijn nog statutaire medewerkers. Nee, dat wilt niet zeggen dat wij niet kunnen ontslagen worden, integendeel, als wij fouten maken, of het nu drinken op het werk is, of slecht spreken over onze werkgever, of … kunnen wij wel degelijk op straat worden gezet. Maar het biedt ons wel enerzijds zekerheid tegen ontslag op willekeurige basis, bijvoorbeeld om de bonus van een CEO te betalen, en anderzijds staat het ons ook toe om op onze rechten te staan, of kunnen we zelfs onze werkgever soms aan hun plicht herinneren, zonder dat we moeten vrezen om daarvoor buiten gegooid te worden. Ook biedt het een belangrijke (doch zeker geen perfecte!) bescherming tegen medische ongeschiktheid.

Wij willen dan ook dat dat statuut blijft, zowel voor de huidige collega’s, als de toekomstige, want zodra er een grote groep contractuelen werkt, komt dat hele statuut nog meer onder druk.

Dan die loonsverhoging van 1,1%… Bij het vorige sociaal akkoord werd van ons een productiviteitsverhoging gevraagd (geëist) en zijn we daarmee akkoord gegaan, omdat ons beloofd werd dat bij dit sociaal akkoord we de vruchten ervan gingen kunnen plukken, en belofte maakt nu eenmaal schuld, ook voor werkgevers.

Maar dat alles gezegd zijnde, vind ik de eisen niet ver genoeg gaan. Deze zomer hebben wij gestreden voor ons recht op verlof, en meer zekerheid dat we het zouden kunnen opnemen. Dat zit niet in deze eisenbundel, helaas.

Verder vind ik ook dat er een eis zou moeten zijn om ons verder te beschermen tegen verdere flexibilisering. De directie hoopt ons verder te kunnen flexibiliseren, door onze diensten bijvoorbeeld te laten aanvangen in de trein, of door ons gesplitte diensten te laten draaien, zaken die ons sociaal en familiaal leven nog verder onder druk zouden zetten… Terwijl men moet beseffen dat er veel collega’s nu al vertrekken om een job te vinden die ze wel kunnen combineren met hun privéleven. Immers werken de meesten onder ons om te leven, en leven we niet om te werken.

Alles gewikt en gewogen ga ik donderdag dus staken, en ik roep mijn collega’s op om hetzelfde te doen, maar de keuze is aan jullie. Aan mijn vrienden die niet bij het spoor werken, vraag ik enkel een beetje begrip, overal komen de werkomstandigheden verder onder druk, en ik hoop dat jullie begrijpen dat wij dat niet meer pikken!”